دسته: حقوق پایان نامه هواپیماربایی و اقدامات علیه امنیت پروازدر 56صفحه در قالب فایل ورد قابل ویرایش
قیمت فایل فقط 2,900 تومان
پایان نامه هواپیماربایی و اقدامات علیه امنیت پرواز
مقدّمه :
آرزوی همیشگی بشر این بوده كه هم چون پرندگان پرواز كند؛ تاریخ بشر این علاقة وافر انسان را به وضوح نمایش می‌دهد و برای رسیدن به این هدف راهی طولانی را طّی نموده است؛ تا اینكه بالاخره دو برادر امریكایی به نام برادران رایت در اواخر قرن نوزدهم میلادی قادر به پرواز شدند.
اصولاً هر پدیده‌ی جدیدی در كنارفایده‌ها و تسهیلات خاص خود، مشكلات به خصوصی را نیز به دنبال دارد و می‌تواند وسیله‌ای جهت نیل به برخی مقاصد و اهداف شوم و رذیلانه باشد.
هواپیما در طول جنگ جهانی اوّل و دوم تحوّل قابل توجّهی پیدا كرد. در چند دهه‌ای كه از عمر ساخت هواپیما و بهره برداری از آن می‌گذرد بارها شاهد تحقق جرائم هواپیمایی بوده‌ایم؛ و به خاطر آثار زیان بار آن بر افراد و شركت‌های هواپیمایی از یك سو و انزجار افكار عمومی از سوی دیگر باعث شده در مبارزه با جرائم هواپیمایی كنوانسیون‌هایی به تصویب برسد و دولت ایران هم آنها را پذیرفته و طرف این قراردادهای بین المللی شده است.
از جمله جرایم هوایی، جرم هواپیماربایی كه ممكن با انگیزه‌های مختلف از جمله انگیزه‌های سیاسی و حكومتی، تبلیغاتی، مالی، روانی، جنایی، قومی و مذهبی و ... ارتكاب یابد به هر حال با هر انگیزه‌ای كه باشد نظم جهانی و بین الملل و داخلی را به خطر می‌اندازد.
بنابراین سوالات اصلی عبارتند از :
- قوانین و كنوانسیون‌های حاكم در مورد هواپیماربایی و اقدامات علیه امنیّت پرواز كدامند؟
- مجازات‌های پیش بینی شده برای جرائم هواپیمایی كدامند؟
- آیا این قوانین و مجازات‌ها تأمین كننده امنیّت هواپیمایی هستند یا خیر؟
- آیا تدابیر امنیّتی پیشگیری كننده، دارای پویایی لازم و مناسب هستند؟
فروضی كه در این تحقیق متصوّر است :
- هواپیماربایی ایمنی و امنیّت است.
- مجازات‌های تعیین شده برای هواپیماربایان و مرتكبین جرائم علیه امنیّت هوایی مناسب است.
- كنوانسیون‌های متعدّدی كه تا كنون وجود داشته‌اند توانایی برقراری و حفظ امنیّت هواپیمایی و ثبات بخشیدن به آن را دارند.
- همكاری مناسب و قابل توجهی میان كشورها در مبارزه با این جرایم وجود دارد.
كثرت ارتكاب جرائم هواپیمایی به خصوص حادثه 11 سپتامبر 2001 كه آثار آن هنوز در عرصة بین المللی ادامه دارد و ضرورت اهمّیّت امنیّت از انگیزه‌های اصلی این تحقیق می‌باشند. این تحقیق شامل سه مبحث است؛ كه مبحث اوّل از پنج گفتارتشكیل شده، كه كلّیّات موضوع در آن بررسی شده است.
موضوع مبحث دوم، حقوق هوایی كیفری بین الملل كه متشكل از پنج گفتار است و مبحث سوم در ارتباط با حقوق هوایی كیفری داخلی است؛ كه از چهار گفتار تشكیل شده است.
فصل اوّل : كلّیّات و تعاریف
در این فصل ابتدا به بررسی سیر تاریخی جرائم هواپیمایی می‌پردازیم و سپس تعریفی از جرم هواپیماربایی و جرایم علیه امنیّت پرواز می‌دهیم و بررسی می‌كنیم كه جرم هواپیماربایی جرمی است مستمر یا آنی.
گفتار اوّل : سیر تاریخی هواپیماربایی و جرایم علیه امنیّت پرواز
اولین حادثه هواپیماربایی در جهان در سال 1930 و در آغاز جنگ سرد بین شرق و غرب به وقوع پیوست؛ توسط چند انقلابی پرو. از این تاریخ به بعد تا 1947 هیچ هواپیماربایی دیگری رخ نداد؛ اما بعد از آن هواپیماربایی افزایش پیدا كرد.
در سال 1947 سه نفر رمانیایی هواپیمایی كشور خود را ربوده و در تركیه فرود آمدند و در طّی 3 سال بعد 14 هواپیمایی موفّقیّت آمیز دیگر در اروپای شرقی توسط افرادی كه سعی در گریختن داشتند رخ داد.
بین سال 1961 تا 1968 حدود 66 مورد هواپیماربایی به وقوع پیوست، به طور كلّی تعداد هواپیماربایی در جهان از سال 1930 تا 1981، 364 مورد در بوده كه 124 مورد آن در امریكای شمالی، 103 مورد در امریكای جنوبی، 83 مورد در اروپا، 40 مورد در آسیا و 14 مورد در افریقا اتّفاق افتاده، كه بیشترین هواپیماربایی در امریكای شمالی صورت گرفت.
اوّلین حادثه انهدام هواپیما در تاریخ 7 می 1949 صورت گرفت و دومین حادثه انهدام در 9 سپتامبر 1949 صورت گرفته است. به طور كلّی از 1949 به تناوب هواپیماهای كشوری مورد انهدام واقع شدند و بیشترین تعداد انهدام هواپیما 31 مورد بوده كه در سال 1977 اتفاق افتاده است.
و امّا بزرگترین خبرسازترین هواپیماربایی در 11 سپتامبر 2001 میلادی (20 شهریور 1380) صورت گرفت؛ در ساعت 8:45 هواپیمای جت به برج جنوبی، برج‌های دو قلوی مركز تجارب جهانی در نیویورك برخورد و دومین هواپیما 9:5 صبح به برج شمالی برخورد می كند و سومین هواپیما در ساعت 9:45 صبح به ساختمان پنتاگون برخورد نمود و در ساعت 10:15 صبح یك هواپیمای تجاری سقوط كرد.
اوّلین هواپیماربایی از ایران در تاریخ 31/3/49 به وقوع پیوست كه سه نفر ایرانی یك هواپیمای جت مسافربری، هواپیمای ملی ایران را با تهدید مسلحانه ربوده و آن را به عراق بردند و دولت عراق به آنها پناهندگی سیاسی داد. و دومین آنها در شهریور ماه 1349 و سومین هواپیماربایی در دی ماه 1349 صورت گرفت.
پس از پیروزی انقلاب هواپیماربایی از ایران در سال 58، 62، 63، 64، 65، 68 تكرار شد و آخرین هواپیماربایی در سال 1374 اتفاق افتاد كه مسیر تهران – كیش را طّی می‌كرد كه توسط یكی از خدمه‌های هواپیما ربوده شد و در فلسطین اشغالی نشست.
در سال‌های 1360، 62، 63، 67 موارد متعدّدی از هواپیماربایی از كشورهای مختلف صورت پذیرفت و به ایران آورده شده‌اند.[1]
امّا اوّلین زن هواپیماربا شخصی بود به نام، لیلا خالد، زن چریك فلسطینی كه در سن 25 سالگی اقدام به ربودن یك هواپیمای امریكایی نمود.[2]
گفتار دوم : تعریف هواپیماربایی و جرایم علیه امنیّت پرواز
نسبت به ماهیّت هواپیماربایی نظرات مختلفی ارائه شده؛ ولی همان طور كه مورد تأیید كنندگان كمیته ایكائو و امضاء كنندگان پیمان توكیو و لاهه است، هواپیماربایی جرم خاص و مستقلی، كه زاییده‌ی تكنولوژی است.
در زبان فارسی از هواپیماربایی با واژه‌ها و عبارات متفاوتی نظیر راهزنی هوایی و هواپیماربایی و سرقت هوایی و هواپیما دزدی یاد شده است.[1]در زبان انگلیسی به صورت متداول اصطلاح hijacking یا skyjacking را به كار می‌برند.[2]
با وجود تعریف‌های زیادی كه از هواپیماربایی شده؛ تعریف جامع و مانعی از آن نداریم.
در كنوانسیون لاهه ماده 1 مقرّر داشته، هركس در داخل هواپیمای در حال پرواز از طریق غیر قانونی و یا توسل به زور یا تهدید به زور یا هر نوع ارعاب دیگر هواپیما را تصرف و یا كنترل آن را در دست گیرد و شروع به ارتكاب اعمال مزبور كند و یا در ارتكاب این اعمال یا در شروع به آن معاونت كند، مرتكب جرم می‌شود. (جرم تصرف غیر قانونی هواپیما)، لازم به ذكر است؛ برعكس سرقت وسایل نقلیه زمینی این جرم معمولاً برای ربودن بار هواپیما و محموله صورت نمی‌گیرد بلكه با اهدافی هم چون آزادی هم رزمان از زندان یا به عنوان یك گلوله مانند حادثه 11 سپتامبر یا فرار و پناهندگی صورت می‌گیرد؛ به طوری كه در سال 1947 ، 60% از هواپیماربایی‌ها جهت فرار و پناهندگی صورت گرفته بود.
بند ب قسمت اوّل از مادة 1 كنوانسیون توكیو مقرر گردیده؛ انجام هر عمل حتی اگر متضمن هیچ جرمی نباشد؛ ولی سلامت و امنیّت هواپیما و سرنشینان و محمولات آن را به مخاطره اندازد موجب اجرای مقررات این كنوانسیون خواهد شد؛ با توجّه به بند ب مادة 1 كنوانسیون توكیو جرایم علیه امنیّت پرواز را می‌توان چنین تعریف كرد:
مقصود از جرایم علیه امنیّت پرواز، آن دسته از جرائمی است؛ كه باعث اختلال پرواز هواپیماهای كشور و در نهایت سلب اعتماد مردم و مسافرین، نسبت به مسافرت با این وسیله نقلیه گردد.
تأمین امنیّت و بی خطری هواپیمایی كشوری بین المللی و داخلی اهمّیّت فوق العاده‌ای دارد كه نیازمند اقدامات متعدد و هماهنگی‌های لازم است.
در اغلب هواپیماربایی‌ها، مسافر، با حمل اسلحه یا مواد منفجره به داخل هواپیما، اقدام به هواپیماربایی می‌نماید. لذا با به كارگیری دستگاه‌های الكترونیكی و بازرسی‌های بدنی می‌توان از ورود این اشیاء خطرناك به هواپیما جلوگیری نمود.
و درجهت تأمین امنیّت پرواز، فرودگاه‌ها و تأسیسات هواپیمایی باید حفاظت شدید از آشیانه‌های پرواز و باند فرودگاه‌ها به عمل آید؛ وضع و اجرای مجازات‌های متناسب برای جرایم علیه امنیت پرواز بهترین ضمانت اجرا، برای حفظ امنیّت پرواز می‌باشد.
گفتار سوم : شروع به جرم
عبور از قصد مجرمانه و عملیات مقدّماتی و ورود در مرحلة اجرایی جرم را به نحوی كه اعمال انجام شده متصل به جرم باشد، شروع به آن جرم گویند، مشروط بر آن كه بزه به طور كامل واقع نشود و زیر عنوان جرم تام قرار نگیرد.[1]
در ماده‌ی 41 قانون مجازات اسلامی مصوّب 1370 مقرر داشته : « هر كس قصد ارتكاب جرمی كند و شروع به اجرای آن نماید لكن جرم منظور واقع نشود؛ چنانچه اقدامات انجام گرفته جرم باشد محكوم به مجازات همان جرم می‌شود.
تبصرة 1 مجرد قصد ارتكاب جرم و عملیات و اقداماتی كه فقط مقدمة جرم بوده و ارتباط مستقیم با وقوع جرم نداشته باشد شروع به جرم نبوده و از این حیث قابل مجازات نیست.
این متن فقط قسمتی از پایان نامه هواپیماربایی و اقدامات علیه امنیت پرواز می باشد
جهت دریافت کل متن ، لطفا آن را خریداری نمایید
قیمت فایل فقط 2,900 تومان
برچسب ها : پایان نامه هواپیماربایی و اقدامات علیه امنیت پرواز , پایان نامه , هواپیماربایی و اقدامات علیه امنیت پرواز , هواپیما ربایی , دانلود پایان نامه